Strajk głodowy jest bodajże najostrzejszą formą protestu, a co za tym idzie wzbudza również największe emocje i zainteresowanie społeczeństwa. To z kolei nie jest „na rękę” żadnej władzy w którą taka forma strajku jest wymierzona.
Strajk, do którego doszło pod koniec października 1980 roku we wrocławskiej lokomotywowni, miał na celu – i to było głównym postulatem strajkujących kolejarzy – wywalczenie podwyżek płacowych. Zdecydowano się na ten krok dopiero po tym, gdy Lech Wałęsa odprawił z kwitkiem delegatów międzyokręgowej komisji pracowników kolei, którzy prosili go o wywarcie nacisku na ówczesne władze w kwestii podniesienia wynagrodzeń.
Dodatkowym punktem było też domaganie się ogólnopolskiej rejestracji NSZZ „Solidarność” przez sąd.
Kamil Dworzaczek, który jest współautorem (wraz z Tomaszem Przedpełskim) publikacji pt. „Stacja Solidarność. Protest głodowy kolejarzy 21-27 października 1980 roku” tłumaczył, że – kolejarze nie strajkowali w sierpniu przed porozumieniami zawartymi z rządem. Gdy ich żądania płacowe były ignorowane zdecydowali się na strajk głodowy. Nie chcieli się zdecydować na zatrzymanie ruchu kolejowego, ponieważ obawiali się, że mogłoby to doprowadzić nawet do interwencji wojskowej z zewnątrz.
Pomimo, że strajk odbywał się jedynie we Wrocławiu, to należy uznać go jako strajk ogólnopolski. Wpływ na to miały liczne delegacja z innych miast, które czynnie przyłączyły się do protestu. Wśród najważniejszych znaleźli się przedstawiciele załóg z Gdańska i Szczecina.
W proteście wzięły udział 33 osoby: Andrzej Ciechomski (z Centralnej Dyrekcji Okręgowych Kolei Państwowych); Jerzy Sadka, Lech Komin, Waldemar Filipczyk, Henryk Jarząbek, Konstanty Wojciechów, Wojciech Karkuciński (Pomorska DOKP); Zbigniew Iwaniuk, Jerzy Wojciechowski, Dariusz Burek, Zdzisław Zając (Północna DOKP); Paweł Miśkowiec (Południowa DOKP); Janusz Iwaszko, Ryszard Szociński, Robert Makenson (Wschodnia DOKP); Zbigniew Siwecki, Edward Skrzypczak (Zachodnia DOKP); Jan Niesler, Jan Urbańczyk, Wiesław Grzegorczyk, Jerzy Rożek (Śląska DOKP); Marek Bakalarski, Krzysztof Ciurej, Krzysztof Gołygowski, Mieczysław Glinczewski, Sylwester Mierzwiak, Mieczysław Rzepecki, Zygmunt Sobolewski, Władysław Tatarzyński (Dolnośląska DOKP); Bernard Cofta, Edward Lipkowski, Aleksander Janiszewski (Biura Projektów Kolejowych); Teodor Kudła (MKZ w Gdańsku); później dołączyła jeszcze Lidia Karpińska z CDOKP.
Ogłoszona głodówka cieszyła się sporym zainteresowaniem wrocławian, którzy każdego dnia tłumnie pojawiali się przed bramą lokomotywowni. Niemal z całego kraju płynęły do protestujących listy i telegramy z poparciem. Przykładowo ponad tysiąc pracowników PKP podpisało się pod jednym listem. Był to największy wyraz poparcia.
Protest zakończył się dość szybko, bo już po tygodniu. Rząd zdecydował się spełnić żądania płacowe kolejarzy.
W niedługim czasie, bo już 10 listopada 1980 r. Sąd Najwyższy zarejestrował Niezależny Samorządowy Związek Zawodowy „Solidarność”.
Od 28 do 30 października kontynuowano jeszcze rozmowy ze stroną rządową na temat pozostałych postulatów. 31 października w lokomotywowni podpisano ostateczne porozumienie.
Krzysztof Drozdowski
