Historyk, prawnik, działacz opozycji antykomunistycznej, rzecznik protestujących w czasie głodówki kolejarzy w Lokomotywowni PKP Wrocław Główny Antoni Lenkiewicz został przez prezydenta Andrzeja Dudę odznaczony Orderem Orła Białego.
Antoni Lenkiewicz urodził się 25 października 1934 roku w Ostrołęce. Jest absolwentem Uniwersytetu Wrocławskiego, gdzie skończył najpierw wydział prawa (1964), a następnie wydział historyczno-filozoficzny (1973). Posiada tytuł doktora nauk prawnych.
W latach 1945-1949 i następnie 1956-1963 był działaczem Związku Harcerstwa Polskiego. W latach 1949-1952 organizował konspiracyjny, nielegalny Związek Skautów Polski Walczącej w Pasłęku i Morągu.
Aresztowany w październiku 1952 roku, rok później skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Olsztynie na 12 lat więzienia. Wyrok został złagodzony do sześciu lat. Wyrok odsiadywał m.in. w Barczewie, Iławie, Sosnowcu-Radoszcze, Rawiczu, Jaworznie i obozie pracy w Rudzie Śląskiej. Zwolniony w maju 1956 roku na mocy amnestii.
Od grudnia 1956 roku był drużynowym Akademickiej Drużyny Harcerskiej przy Uniwersytecie Wrocławskim, współtworzył Akademicki Ruch Harcerski, założyciel i prezes Studencko-Harcerskiej Spółdzielni Pracy Eweks. W 1961 roku ponownie aresztowany i skazany na 2,5 roku pozbawienia wolności za działalność antypaństwową, niepodległościową.
Wyrok odbywał w więzieniach we Wrocławiu, Połowie i Ośrodku Pracy Więźniów w Jaroszowie. Zwolniony warunkowo w czerwcu 1963 roku znalazł pracę jako referent do spraw organizacyjno-prawnych we Wrocławskim Przedsiębiorstwie Transportu Budownictwa, skąd w 1968 roku został dyscyplinarnie zwolniony za odmowę napisania listu do polskich żołnierzy biorących udział w inwazji wojsk Układu Warszawskiego na Czechosłowację.
Później pracował m.in. w Wojewódzkiej Spółdzielni Pracy Przeładunek we Wrocławiu, Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Przedsiębiorstwa Kopalnictwa Rud Metali Nieżelaznych we Wrocławiu i Ośrodku Badawczo-Rozwojowym Oczyszczania Miast w Łodzi.
Całe życie prowadził działalność niepodległościową. W latach 1977-1980 był kolporterem podziemnych wydawnictw i czasopism, takich jak m.in. „Biuletyn informacyjny” KOR/KSS KOR, „Bratniak”, „Biuletyn Dolnośląski”.
Na przełomie lat 70. i 80. współpracował z Klubem Samoobrony Społecznej we Wrocławiu. Był od września 1979 do 1991 roku członkiem KPN. Współpracował przez całe lata 80. z „Biuletynem Dolnośląskim”. W 1980 roku współorganizował we Wrocławiu bojkot wyborców do Sejmu PRL.
W latach 80. związany z „Solidarnością”. Udzielał wsparcia prawnego MKS we Wrocławiu, kierował zespołem doradców pranych.
W dniach 21-27 października 1980 roku był rzecznikiem protestujących podczas głodówki kolejarzy w Lokomotywowni PKP Wrocław Główny. Współpracował i współtworzył wiele podziemnych pism, m.in. „Tygodnik Solidarność” i „Semafor”.
Od 13 grudnia 1981 do 23 grudnia 1982 roku internowany. Do 1990 roku bez stałego zatrudnienia. Animator Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego przy Duszpasterstwie Ludzi Pracy we Wrocławiu. Wykładowca w kościołach. Członek Komitetu Obrony Praw Człowieka we Wrocławiu. Kilkukrotnie zatrzymywany i aresztowany. Jako pomysłodawca i organizator obchodów 50. rocznicy śmierci marszałka Józefa Piłsudskiego aresztowany 11 listopada 1985 roku i przetrzymywany dziewięć miesięcy w areszcie.
Od 1990 roku samorządowiec: radny i przewodniczący Komisji Rewizyjnej Rady Miasta Wrocławia.
Od 1994 roku na emeryturze. Autor kilkuset artykułów i kilkunastu książek traktujących o historii Polski i komentujących bieżące wydarzenia polityczne. Odznaczony przez Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski (2006).
(na podstawie dostępnych materiałów – Redakcja)
