Alina Pienkowska-Borusewicz była jedną z najbardziej znaczących postaci polskiego ruchu opozycyjnego i walki o wolność w czasach PRL. Urodzona w 1952 roku w Gdańsku, od młodych lat przejawiała zaangażowanie w sprawy społeczne. Ukończyła szkołę pielęgniarską, co ukształtowało jej późniejsze życie zawodowe, ale również wpłynęło na jej działalność opozycyjną. W latach 70. wstąpiła do Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża – inicjatywy, która stawiała sobie za cel obronę praw pracowniczych i opozycję wobec reżimu komunistycznego. To tutaj Pienkowska spotkała ludzi, z którymi przyszło jej współtworzyć ruch „Solidarność”, w tym Lecha Wałęsę i Bogdana Borusewicza, który później został jej mężem.
Alina Pienkowska szczególnie zapisała się w historii podczas strajku w Stoczni Gdańskiej w sierpniu 1980 roku. Jako pielęgniarka w stoczni, pracowała blisko robotników i miała świadomość ich trudnej sytuacji. To ona wraz z innymi działaczkami, jak Anna Walentynowicz, doprowadziła do wybuchu strajku, który przekształcił się w ogólnopolski ruch społeczny. Pienkowska była jednym z sygnatariuszy Porozumień Sierpniowych, które zakończyły strajki i zapoczątkowały legalizację niezależnych związków zawodowych. Jej rola w „Solidarności” wykraczała jednak poza symboliczne podpisanie porozumienia. Była jedną z kluczowych organizatorek, a jej odwaga i determinacja stały się wzorem dla innych działaczy.
Po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981 roku, Pienkowska zaangażowała się w działalność podziemną. Podobnie jak wielu innych działaczy „Solidarności”, była represjonowana, ale nie przerwała swojej działalności. Pracowała przy kolportażu podziemnej prasy, wspierała więzionych opozycjonistów oraz pomagała organizować struktury ruchu oporu. Jej mąż, Bogdan Borusewicz, również był aktywnym członkiem „Solidarności” i jednym z inicjatorów strajku w 1980 roku, co czyniło z nich małżeństwo pełne zaangażowania w walkę o niepodległość Polski.
Na początku lat 90., po upadku komunizmu w Polsce, Alina Pienkowska otrzymała propozycję objęcia teki ministra zdrowia. Jednakże jak później tłumaczyła – „Niektórzy mówili, że byłaby to zdrada związku, gdybym została ministrem […]. Nie było to może racjonalne, że odmówiłam, bo jakieś doświadczenie i pomysły na rozwiązanie problemów służby zdrowia miałam”.
W 1993 r. przestała być senatorem, z powodów politycznych nie chciała kandydować w następnej kadencji i wróciła do pracy pielęgniarki w Przemysłowym Zakładzie Opieki Zdrowotnej.
Następnie od 1998 roku zasiadała w gdańskiej radzie miejskiej. Choć wycofała się z życia politycznego, nadal pozostawała aktywna w sprawach społecznych i politycznych. Jej doświadczenia z okresu PRL oraz walki o prawa pracowników ukształtowały jej wizję polityki samorządowej. Skupiła się na poprawie warunków życia mieszkańców Gdańska, szczególnie na rzecz poprawy systemu ochrony zdrowia. Mimo problemów zdrowotnych, które nasilały się na początku lat 90., Pienkowska kontynuowała swoją działalność aż do połowy tej dekady.
W 2000 r., w trzydziestą rocznicę Porozumień Sierpniowych, otrzymała tytuł Honorowego Obywatela Miasta Gdańska.
Alina Pienkowska odeszła 17 października 2002 roku, ale jej wkład w walkę o wolność i demokrację w Polsce pozostaje nieoceniony. Była postacią, która nie tylko walczyła o lepsze warunki życia dla robotników, ale także przyczyniła się do zmiany systemu politycznego w Polsce. Dzięki jej determinacji i zaangażowaniu, Polska odzyskała niepodległość, a „Solidarność” stała się symbolem walki o wolność na całym świecie.
Jej pamięć jest wciąż żywa, a wielu ludzi wspomina ją jako osobę ciepłą, pełną energii, ale przede wszystkim niezłomną w swoich przekonaniach. Alina Pienkowska-Borusewicz pozostanie w historii Polski jako jedna z najważniejszych postaci walki o wolność i prawa człowieka.
