Wspominam ten czas z wielką nostalgią. Kolejarze od samego początku byli wielkimi patriotami, kochali Pana Boga, ojczyznę. Nie mówili, że idą do pracy tylko ma służbę. Służyli Polsce, swojej ojczyźnie – mówił Czesław Niezgoda podczas obchodów 44 rocznicy strajku lubelskich kolejarzy.
Jak co roku w uroczystościach rocznicowych uczestniczyli z licznymi pocztami sztandarowymi przedstawiciele braci kolejarskiej w całej Polski, przedstawiciele władz wojewódzkich i miasta Lublin. Obchody rozpoczęły się mszą świętą w lubelskim kościele pod wezwaniem Najświętszego Serca jezusowego. Następnie złożono kwiaty pod pomnikiem „Doli Kolejarskiej”. Ze strony Krajowej Sekcji Kolejarz NSZZ „Solidarność udział w uroczystościach wzięli: Barbara Miszczuk i Wiesław Natanek reprezentując jednocześnie przewodniczącego ZR „Solidarność” Dolny Śląsk.
Okruchy historii
Po upływie 44 lat od Lubelskiego Lipca i strajku kolejarzy, którego inicjatorem był znany wielu naszym Czytelnikom inicjator ówczesnych wydarzeń Czesław Niezgoda, warto – korzystając z zasobów IPN-u – wspomnieć tamten historyczny czas;
Strajkowało wiele zakładów
W dniach 8-24 VII 1980 fala strajków na Lubelszczyźnie, znana jako Lubelski Lipiec, objęła ponad 150 zakładów; największe znaczenie miały strajki: WSK PZL Świdnik (8-11 VII 1980), FSC Lublin (10-14 VII 1980), Lokomotywownia Pozaklasowa PKP Lublin (16-19 VII 1980), zaopatrzenia handlu w Lublinie – głównie Przedsiębiorstwo Transportowe Handlu Wewnętrznego i Spółdzielnia Transportu Wiejskiego (16-18 VII 1980) oraz komunikacji miejskiej – MPK Lublin (18 VII 1980). W kulminacyjnym momencie strajków 18 VII 1980 władze wystosowały „Apel do mieszkańców miasta Lublina”, a Biuro Polityczne KC PZPR zdecydowało o powołaniu komisji rządowej z wicepremierem Mieczysławem Jagielskim na czele do rozpatrzenia postulatów lubelskich zakładów pracy. 18 VIII 1980 kolejarze z PKP Lokomotywowni Pozaklasowej w Lublinie przeprowadzili wybory do rady zakładowej związków zawodowych (jeden z głównych postulatów lipcowych). 26 VIII 1980 rada w oświadczeniu poparła MKS-y na Wybrzeżu, z którymi solidarnie strajkowały WSK PZL Świdnik (26-27 VIII 1980), FSC Lublin (27 VIII1980) i Fabryka Maszyn Rolniczych Agromet (28-29 VIII 1980). W wielu zakładach zbierano pieniądze dla strajkujących stoczniowców, 26-30 VIII 1980 jako wyraz solidarności z Wybrzeżem głodówkę w kościele św. Ducha w Lublinie podjęła grupa młodych opozycjonistów związana z ROPCiO i duszpasterstwem o. Ludwika Wiśniewskiego. (Źródło: Encyklopedia Solidarności)
Czesław Niezgoda inicjatorem strajku kolejarzy
W lipcu 1980 r. stanął na czele Komitetu Strajkowego w PKP w Lublinie. Doprowadził do wyborów Nowej Rady Zakładowej i został jej przewodniczącym. Odegrał wiodąca rolę w organizowaniu Komisji Zakładowej „Solidarności” w Lokomotywowni Lublin i na całym Węźle kolejowym. Z inicjatywy Czesława Niezgody odbyło się 10.09.1980 r. spotkanie w Świdniku przedstawicieli 27 Komitetów Strajkowych z zakładów pracy Lubelszczyzny, w wyniku którego powołano Międzyzakładowy Środkowowschodni Komitet Założycielski Niezależnych Samorządnych Związków Zawodowych z siedzibą w Lublinie. Jako przedstawiciel PKP wszedł w skład MŚKZ i wybrany został przewodniczącym tego Komitetu. Sprawował tę funkcję do 6.02.1981 r. Z ramienia MKZ brał udział w spotkaniach z władzami administracyjnymi Lubelszczyzny, wszedł także w skład Krajowej Komisji Porozumiewawczej. W MKZ Regionu Środkowo-Wschodniego NSZZ „Solidarność” pracował z wielkim zaangażowaniem i skutecznością. Był także członkiem Zarządu Regionu Środkowo-Wschodniego. 13.12.1981 r. został internowany i osadzony w Ośrodku Odosobnienia we Włodawie i w Areszcie Śledczym w Lublinie, w skutek czego znacznie pogorszył się stanu jego zdrowia. Formą represji w czasie internowania było także utrudnianie kontaktu z rodziną poprzez odmawianie widzeń. Po zwolnieniu z internowania 16.06.1982 r. podjął działalność związkową w nielegalnych strukturach „Solidarności”, był współorganizatorem odbudowy tych struktur i aktywnie uczestniczył w pracach podziemnej Komisji Zakładowej NSZZ „S” Węzła PKP, wchodząc w skład jej władz. Utrzymywał kontakty z osobami kontynuującymi działalność opozycyjną, także z FSC i WSK w Świdniku oraz ze wspierającymi podziemną „S” księżmi zwłaszcza z kościoła przy ul. Kunickiego w Lublinie, gdzie znalazło siedzibę Krajowe Duszpasterstwo Kolejarzy. Był współtwórcą i animatorem tego Duszpasterstwa i współorganizatorem pielgrzymek kolejarzy na Jasną Górę, 25 listopada w święto patronki kolejarzy Św. Katarzyny. Duszpasterstwo Kolejarzy było miejscem spotkań kręgów opozycyjnych, organizowane tam były uroczystości patriotyczno-religijne i rocznicowe np. kolejne rocznice lubelskiego lipca. Czesław Niezgoda był także uczestnikiem Studium Katolickiej Nauki Kościoła przy Kurii Biskupiej w Lublinie, gdzie także spotykało się wielu aktywistów „Solidarności”. Z powodu swojej działalności był inwigilowany i kontrolowany przez SB oraz wielokrotnie wzywany na rozmowy ostrzegawcze, m.in. przed wizytą Jana Pawła II w Lublinie w 1987 r. W trakcie uroczystości podczas pobytu papieża w Lublinie , jako delegat „Solidarności” kolejarskiej wręczył dar – gobelin z postacią św. Katarzyny i pomnikiem krzyżem usytuowanym w Lokomotywowni Lublin oraz z napisem upamiętniającym pierwszy strajk kolejarzy w lipcu 1980 r. W sierpniu 1986 r. został zatrzymany na 48 godzin, a w jego domu przeprowadzano przeszukania. Formą represji wobec Czesława Niezgody było także zastrzeżenie wyjazdów zagranicznych. (Źródło: Encyklopedia Solidarności – Biogramy)
(aw)
